नगेन्द्रराज पौडेल यति बेला ७५३ वटै स्थानीय तहमा जनप्रतिनिधिहरु निर्वाचित भएर काम गर्न थालिसकेका छन् । विगत पाँच वर्षको अनुभवमा स्थानीय सरकार कतै लोकप्रिय बन्यो भने कतै जनताका लागि अनावश्यक
डिल्लीराम मिश्र ‘कलमजीवी’ देशको शान, मान–मर्यादा, प्रतिष्ठा एवम् यावत् मानवीय समृद्धिलाई विश्वसामु उठाउने दह्रो आत्मविश्वास र प्रबल इच्छाशक्तिसँगै सयुक्तराज्य अमेरिकाका अत्यन्तै लोकप्रिय १६ औं राष्ट्रपति अब्राहम लिङ्कनको एउटा शाश्वत उद्गार
स्थानीय सरकारको पहिलो निर्वाचन कार्यकाल पूरा गरी दोस्रो निर्वाचित स्थानीय सरकारको कार्यकाल शुरु भएको छ । स्थानीय सरकार अझै अन्योलमै छ । संवैधानिक रुपमा स्थानीय एकाइलाई सरकारको रुपमा स्वीकार गरे
घूस खानु, अन्याय–अत्याचार गर्नु र भ्रष्टाचार गर्नु भनेको ठूलाठालुले गर्ने कामका विशेषता हुन् । सामान्य तथा सच्चा श्रमजीवी नेपाली जनता त्यसो गर्न चाहँदैनन् र गर्दैनन् पनि । उनीहरू त अरूको
भोलि वि.सं. २०७९/०३/०८ मा मेरो मृगौलाको पत्थरीको चिरफार (अपरेसन) हुने कार्यक्रम तय भएको छ । अपरेसनको एक दिनपूर्व अर्थात् ७ गते यो लेखन कार्य गर्दै छु । यस बुढेसकालमा मुटु,
नेपाल बदलिँदो परिवेशमा उभिएको छ । नेपालीहरू फेरिँदा परिचयमा देखिँदा छन् । दुई महिनाअघि मात्र देशैभरिका गाउँ-नगर-उपमहानगर र महानगरपालिकाहरूमा नयाँ जनप्रतिनिधिहरू विभिन्न प्रकारका परिचय र उमङ्गले भरिभराउ भई निर्वाचित प्रक्रियाले
यो आलेखकर्तालाई सानो छँदा ‘दर बस्यो’ भन्ने बोलीको अमिट छाप परेको छ । त्यो बेला त्रिचन्द्र कलेज घण्टाघरको दायाँ–बायाँ रहेको स–साना भवनमा मात्र सीमित थियो । घण्टाघरभन्दा पारिपट्टि अहिले रहेको
भोलोदिमिर जेलेन्स्की युक्रेनमै जन्मे । उनका पिता पनि युक्रेनमै जन्मेका थिए तर यहुदी मूलका थिए । अमेरिका युक्रेनमा आफ्नो प्रभुत्व जमाउन एकजना उपयुक्त पात्रको खोजीमा थियो । अमेरिकाले सबैभन्दा उपयुक्त
हामी सबै जीवनमा विजय हासिल गर्न चाहन्छौँ । हामी दुःखमा पनि विजय प्राप्त गर्न चाहन्छौँ अनि सुखमा पनि । जीवनमा जति पनि चुनौतीहरू आउँछन्, ती सबैमा हामी जित होओस् भन्ने
कोरोनाको महिमामण्डित राजकीय सवारी अभियान पातलिएपछि हिजोआज हाम्रो मुलुकभित्रको समाचारका राजमा ऐतिहासिक महत्व कमाएका महान् हैजाका राजकीय सवारीको प्रसङ्ग चुलिएको छ । राजधानीका शहरहरुमा व्यापक पहुँचका साथ हैजाको राजकीय सवारी
एक हिसाबमा हिजोका लोककथाका प्रसङ्ग, धर्मशास्त्रमा वर्णित कथाहरूका नागनागिनी, वनझाँक्री आदिका कथा शायद कल्पना मात्रै थिएनन् । षडानन्द अधिकारीले रुमाल ओछ्याएर सप्तकोशी नदी तर्थे भन्ने कुरा धेरै पुरानो होइन ।
राणा युगको आखिरी घडीको अन्तिम पटकथा सन् १९५० को अन्त्यतिर लेखिएको थियो । जहाँसम्म त्यसको मञ्चन भने न त राणा शाहीको प्रचण्ड विरोधमा उत्रेको काठमाडौं उपत्यकामा, न त बाहिर मुक्ति
मैले फेरि एकपटक मेरो टाइगर (मैले घरमा पालेको कुकुर, जसलाई एउटा बोलेरोले लापर्वाहीपूर्वक किचेर मारिदियो) लाई सम्झेको छु । एक महिनाको उमेरमा मेरो घरमा आएको टाइगरले १३ वर्षसम्म मलाई साथ
अङ्ग्रेजीमा एउटा भनाइ छ– ‘टाइम एन्ड टाइड नो वेट्स फर अ म्यान’ अर्थात् ‘समय र पानीको छालले मानिसलाई पर्खंदैन ।’ आगामी नेपाली राजनीतिका लागि यो भनाइ सत्य साबित हुने तर्खरमा
वर्तमानमा एमसीसीको साँढुभाइ एसपीपीको बहसले स्थान पाएको छ । सत्तापक्ष विशेष गरी देउवापक्ष मरिमेटेर त्यसलाई पनि सम्झौता गर्न पाए हुन्थ्यो भन्ने पक्षमै वकालत गरिरहेका छन्, भलै जनदबाबको कारण पछिल्लो मन्त्रिपरिषद्को
देशमा दलहरुले सिद्धान्तविनाको राजनीति गरिरहेका छन् । प्रथमतः माओलाई यहाँ क्रान्तिकारीको रुपमा लिइयो र देश १० वर्षसम्म सशस्त्र युद्धमा होमियो, हजारौँ नेपाली मरे र खर्बौं सम्पत्तिको नोक्सान भयो । अहिले
केही समयअघि एमाले अध्यक्ष केपी शर्मा ओलीले संसद्बाटै आफ्नो र श्रीमतीको नाउँको चल अचल सबै सम्पत्ति राष्ट्रका नाउँमा गरेको घोषणा गरे । उनले संसद्बाटै अरुलाई पनि राष्ट्रका नाउँमा सम्पत्ति बुझाउन
अन्ततोगत्वा, अनेकन् शङ्का, उपशङ्का, डरत्रास र धम्कीका बीच स्थानीय तहको निर्वाचन सम्पन्न भएको पनि धेरै दिन बितिसक्यो । देशभर एकै चरणमा अपेक्षाकृत निर्वाचन शान्तिपूर्ण तरिकाबाट सम्पन्न हुनुलाई सकारात्मक मान्न सकिन्छ,
कुनै पनि बाजी चाहे त्यो मनोरञ्जन, स्पोर्टस्, जुवा, राजनीति नै किन नहोस्, सबैमा हारजित भइरहन्छ । यसमा जित्ने पक्ष धेरै खुशी हुनुहुँदैन । साथै हार्ने पक्षलाई पनि होच्याउनुहुँदैन । त्यसै
मिलेनियम च्यालेन्ज कर्पोरेसन (एमसीसी) र स्टेट पार्टनरसिप प्रोग्राम (एसपीपी) ले पछिल्लो समय नेपालको राजनीति गर्माएको छ । झन् अमेरिकी उपविदेश मन्त्री उज्रा जिया र अमेरिकी सेनाका एसिया प्रशान्त क्षेत्र हेर्ने